Rustdag

We worden nu bijna vervelend met die verhalen, maar we hebben vandaag een rustdag, jaja, en er is internet bij het pelgrimsbureau en daar willen we natuurlijk wel even gebruik van maken. Eerst wil Alie natuurlijk iets rechtzetten, ze heeft nl. helemaal vergeten ook haar kleine jarige job, die lieve Kes ook van harte te feliciteren met haar 5e verjaardag op 7 mei!!!!! Ook voor de jarige Simon Kok de felicitaties!

We zijn gisteren aangekomen in St Jean Pied de Port aan de voet van de Pyreneeën. Het is een mooi oud stadje waar je bijna over de pelgrims rolt. Wat een verschil met de stilte in Frankrijk, toen hadden we echt het rijk alleen. Het is even wennen maar wel erg gezellig.

We logeren twee nachtjes in een herberg die wordt gerund door Nederlanders, heel schoon uiteraard en fantastisch voor elkaar. We hebben er heerlijk gegeten samen met polen, australiërs, spanjaard, fransen en nederlanders.

Inmiddels hebben we de dazer al verschillende keren moeten gebruiken, zelfs een keer om drie honden tegelijk van ons af te slaan. Ik als een malle op de dazer drukken, achteruitlopend en Alie met de stok paraat in haar hand; nou toen hadden ze geen praatjes meer, hahaha. Morgenochtend staan we vroeg op om om zeven uur te starten met de zwaarste etappe van de Camino; een hele dag stijgen naar ca 2000 meter over 27 km.We hebben geprobeerd een overnachting halverwege te regelen, maar dat is niet gelukt; deze herberg is al ruim vantevoren vol geboekt. Afijn we zullen zien, we gaan ervoor, nemen de tijd en het zal ons dit keer ook wel lukken om boven te komen. In ieder geval hebben we de spieren goed getraind. We gaan de uitdaging aan en jullie horen nog wel hoe het ons is vergaan.

Er staat iemand op ons te wachten, dus we maken plaats.

Heel veel groetjes van ons!!!!!

Alweer een verhaal!

Zo moeten jullie er 2 weken op wachten en zo schrijven we een dag erna alweer een nieuw verhaal!

Bedankt voor jullie lieve reacties, dat doet ons echt goed en we krijgen er bijna tranen van in de ogen. Gerda wat een suprise!!!! Een mooie reis naar Afrika..... geniet ervan en heel veel plezier! Gelukkig hoef je er niet lopend heen (hahahaha).

Vandaag 24 km gelopen van Orthez naar Osserain, een heel mooie route met steeds uitzicht op de prachtige besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Het was heel mooi weer, de zon scheen de hele dag!!!!! Samen gelopen met een pelgrim uit Alphen aan den Rijn, een leuke vent en je hebt weer eens andere verhalen.

In het plaatsje aangekomen gingen we op zoek naar de auberge waar we de nacht hadden geboekt. Het was snel gevonden, maar het was geen viersterren hotel. Oke, dat weet je nu eenmaal, als pelgrim moet je snel tevreden zijn. Marja ging douchen en Alie in bad, nog niets aan de hand, maar de vloerbedekking in de kamer stond ons al niet zo erg aan. Alie had ook al wat ongedierte van haar bed gehaald maar goed voor een paar beestjes moet je niet moeilijk doen...... Later bleek dat het wemelde van de beestjes, ze zaten echt overal...... gatver hier wilden we niet blijven! Wat nu????

De mevrouw was in geen velden of wegen te bekennen en bij haar konden we ons beklag dus niet doen en we wilden eigenlijk ook niet op haar wachten, we wilden gewoon weg!!!!

Het was inmiddels 5 uur en waar kun je heen? Marja ging met haar steenkolen frans aan de slag en belde een andere mevrouw uit het boekje. Zij had zelf geen kamer meer maar wist nog wel een man die pelgrims onderdak gaf. Wij waren moe en hadden geen zin meer om nog 3 km te lopen en ik vroeg of die meneer ons kon halen; Dat kon en binnen no time stond de aardige Pascal op een parkeerplaatsje langs de weg. We hebben in alle haast ons boeltje ingepakt en wegwezen. De mevrouw hebben we niet meer gezien, maar pech gehad, wij wilden geen minuut langer meer blijven. Nu hebben we een mooie schone kamer bij een aardige vent en mijn shirtje hangt te drogen aan de lijn. Ook dat verzorgde hij! Pascal is nu voor ons aan het koken en we hebben er alle vertrouwen in dat dat ook goed gaat. We mochten zijn computer gebruiken en zo zie je maar weer dat alles weer op zijn pootjes terecht komt!!!!! Wij zijn inieder geval erg blij met deze onverwachte wending van de dag en gaan morgen vol vertrouwen de bergen weer bedwingen. Ondanks het feit dat het hard werken is met die kilo s op je rug genieten we met volle teugen van deze tot nog toe fantastische reis!!!!

Pyreneeën: Wij komen eraan!!!!

Alison: Alvast van harte gefeliciteerd met je 19e verjaardag, oma kan er niet bij zijn en mist je natuurlijk wel, maar opa komt vast wel even langs om je dikke kussen te geven!!!

a tout aleur!!!!!

Wat een regen!

Hallo daar zijn we weer! Het is een tijdje geleden maar eerder was er geen gelegenheid om te internetten. Er is weer veel gebeurd; teveel om allemaal op te noemen. Daarom een kleine bloemlezing. We lopen nu al bijna drie weken in de regen, il pleut il pleut! Gelukkig was het vandaag weer droog met een zonnetje, hoera. De poncho bleef eindelijk in de rugzak. We hebben inmiddels megaveel kilometers afgelegd, bijna 900 km. Nog even en we zijn toe aan de traktatie van Co bij de 1000 km. De overnachtingen waren wisselend dan weer bij een echtpaar dat geen woord engels spreekt en dan weer in een gite met snurkers of in een leuke chambre d'Hote. In Fraisse zouden we overnachten in een gite, maar aangekomen in het dorpje bleek de gite 5 kmterug te zijn. Balen, na 25 km wil je echt niet meer teruglopen. Gelukkig zagen we een man staan bij de Mairie. We keken erg zielig en hij vroeg wat er aan de hand was. Het bleek de burgemeester te zijn die toevallig in het gemeentehuis was ivm de verkiezingen de volgende dag. Hij was zo aardig om ons terug te brengen, wat een lieverd, we konden hem wel zoenen! Nu is dat niet zo raar in frankrijk want iedereen zoent elkaar in de supermarkt, de bar echt overal. Daar aangekomen trof ons een verrassing, er was nl geen verwarming en het was er steenkoud! Met dekens om zaten we in het huisje en gingen van armoe maar om acht uur naar bed! De dag erna zaten we in een huis dat zo smerig was , echt te erg. Het gras groeide gewoon onder de keukendeur de keuken in. We waren blij dat we er maar een nachtje hoefden te blijven. Het landschap is veranderd van de heuvels naar het vlakkere land van het gebied Les Landes. Het lijkt een beetje op de duinen. Nu zien we in de verte de pyreneeën, echt magnifiek om te zien. De hoge toppen en de sneeuw daar boven op. Ja, ja daar moeten we binnenkort overheen. We zijn beniewd hoe dat gaat. In ieder geval hebben we daar een dag rust voor de kapper, inkopen, uitrusten etc. We hebbe ook ervaring opgedaan met de gites die worden beheerd door zgn hospitaltees. Dat zijn vrijwilligers die veertien dagen in de gite werken, voor je koken, de boel schoon houden etc.heel erg leuk samen met andere pelgrims van versschillende nationaliteiten daar te overnachten. En de snurkers neem ik maar voor lief, hoewel... Meestal zoek ik een plekje in een keuken, een zoldertje of andere ruimte buiten de slaapzaal waar ik dan mijn matras en slaapzak leg. De andere pelgrims weten het al, die dame uit Holland wil niet bij ons liggen hahaha. Tijdens de enorme regenbuien krijgen we soms spontaan een schuilplaats aangeboden. Lief hoor, gewoon met je natte blubberschoenen naar binnen en dat vinden ze dan helemaal niet erg heel bijzonder al die warmte te ervaren. De regen al die dagen zorgde ervoor dat onze schoenen drijfnat werden en niet echt waterdicht meer zijn. Daarom met plastic en tape de schoenen ingepakt, het ziet er niet uit maar dat maakt ons niets uit, als de voeten maar droog blijven. De regen zorgde er ook voor dat bepaalde paden, ze noemen het karrensporen nauwelijks meer begaanbaar zijn. We moesten door de bramenstruiken met als geolv allemaal schrammen op armen en benen en later zelfs met blote voeten door het water met de schoenen in de hand omdat we tot ons knieën er doorheen moesten. Wat een survivaltocht, het begon ook nog te onweren dus het was best angstig allemaal. Later konden we er weer om lachen gelukkig. We hebben ook nog bij een soort heks geslapen van 90 jaar in een huisje van hans en grietje. Gelukkig bleef de boze wolf weg maar midden in de rimboe voel je je niet echt veilig! Met al die regen werd ons hummeur aardig op de proef gesteld, we hebben elkaar opgepept en de smsjes en briefjes die we hebben gekregen zijn dan ook erg bemoedigend. Na deze dag met zon en een prachtige route naar Orthez zijn we weer helemaal blij! Jullie zijn nu weer een beetje op de hoogte, het is misschien een beetje een warrig verhaal maar bij de mc donalds op je telefoon met schreeuwende kids om je heen is het niet makkelijk. We hopen weer snel terug te zijn en sandra en claudia van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige dochter Femke! Au revoir!

Het ritme zit er goed in

Het ritme zit er goed in na een kleine vier weken onderweg te zijn. In de morgen staan we meestal om 7 uur op, gaan we ontbijten voor zover mogelijk en daarna gelijk op pad. Eerst nog even naar de boulangerie voor een pain cereal [ we willen natuurlijk liever wel een granen of volkoren broodje ipv altijd maar dat stokbrood] en dan via het routeboekje aan de wandel. Inmiddels zijn we er wel achter dat de markeringen en het routeboekje niet altijd synchroon lopen. Er zijn verschillende routes en het is soms lastig om de juiste te kiezen. vandaag liepen we dat op en liepen een kleine 5 km om. Dat lijkkt niet veel, maar de afstand werd daardoor wel 30 km ipv de 22 km die we hadden verwacht te lopen!!!!!!

In Limoges afgelopen zaterdag liepen we dat ook op. we waren vroeg vertrokken maar voordat we de stad uit waren was het half twaalf!!! dan schiet de dag al lekker op, terwijl we amper 7 km hadden gelopen volgens het boekje. na 33 km eindelijk in Flavignac. We sliepen in een gite, een klein huisje voor ons zelf. Boodschappen gehaald en lekker hollands gekookt, aardappelen en spinazie.

De volgende dag naar San Pierre de Frugie, een afstand van 21 km, dus goed te doen. Het was die ochtend steenkoud, de wanten moesten aan. Het was een saaie route, zeg maar 20 km asfalteren!! In het plaatsje was een mooie gite, maar hoe kwamen we aan een sleutel? Er stond een tel nr en na even bellen kwam de mevrouw snel met de sleutel. Ze vroeg of we eten hadden, want er was geen restaurant in de buurt. We gaan natuurlijk niet slepen met een zak aardappelen en groenten, dus eten hadden we niet mee in onze rugzak. Geen probleem, binnen no time kwam ze met magnetronmaaltijden en uiteraard een flesje vin rouge. Wat weer een geluk en service!!!!! Er was een wasmachine en daar hebben we ook gelijk mooi gebruik van gemaakt. Van onze broeken kon je inmiddels soep koken dus een wasbeurt was zeer welkom!!

De volgende bestemming was het plaatsje Thiviers. Onderweg kwamen we zoals inmiddels gebruikelijk weer niks tegen en we hadden toch wel trek in een bakkie koffie cq thee. We worden al brutaler en we gingen gewoon naar de Mairie om te veagen of er wat in het dorp te krijgen was. Dat wisten we natuurliujk al, maar de truc had succes! Ze boden ons spontaan een kopje koffie en thee aan en zo zaten we die ochtend mooi bij Burgerzaken in de hal aan een bakkie!!! Geweldig tovh, we moesten ngelijk aan Karin en de collega s denken,,,,

We hadden de nacht geboekt bij de fam. Leytens. We hadden een flauzw vermoeden dat dit Nederlanders zouden kunnen zijn en we werden met een vriendelijk goedemiddag ontvangen. Het was een mooi huis maar het was er steenkoud en de mevrouw had het druk met andere dingen en het viel dus een beetje tegen. In het restaurant gezellig gezeten met een pelgrimsechtpaar uit Heerlen. Aardige lui die al è weken onderweg waren vanaf Maastricht. Veel te laat lagen we in bed maar het was erg leuk en de slaap halen we wel weer in.

De plaats Sorges stond dinsdag op het programma. De route liep over een oud Romeins pad dat we ca 10 km moesten volgen. De Romeinen hielden niet van omlopen en legden in die tijd kaarsrechte wegen aan waar de troepen snel tot de aanval konden overgaan. Wij zijn niet op oorlogspad en vinden deze kaarsrechte saaie wegen maar niets. vandaar dat we kozen voor een wat langere maar veel mooiere route door het bos. Toch waren we nog te vroeg op de plaats van bestemming, maar de dames van de refuge lieten ons evengoed binnen. We kregen thee en versgebakken cake en werden echt door de dames in de watten gelegd. De refuge wordt beheerd door vrijwillgers en elke veertien dagen zijn er weer nieuwe gastvrouwen en mannen die de pelgtims verwennen met heerlijk eten, een schoon bed, een uitgebreid ontbijt etc; En dat allles voor slechts 20 euro all in!!!

Vandaag gelopen naar de stad Perigueux. Een flinke afstand van 30 km. Was niet de bedoeling maar de route klopte niet helemaal zoals ik hierboven al heb vermeld. Weer een stuk over het Romeinse pad maar voor de rest was het een mooie route. Het weer was wisselvallig, beetje zon, beetje regen, maar ecgt nat zijn we gelukkig niet geworden. Vanuit de stad moesten we nog een flink eind lopen naar het overnachtingsadres. Het leek wel of we in de achterbuurt van de stad terecht kwamen maar het viel alles mee. We liepen in een soort Correnation Street of hoe je het ook schrijft met allemaal van die hoge grappige gekleurde huizen. Een heel aardige mevrouw verwelkomde ons en we kregen allebei een eigen kamer. Heerlijk na dat gesnurk van de afgelopen nacht inde gite. Oordoppen helpen niet en ik ben dus blij met mijn inslapertjes, hahaha; Nu net erg lekker gegeten, weer geen vlees en we gaan zo ons mandje opzoeken.

Inmiddels hebben we ruim 550 km gelopen en het is nog steeds leuk. Elke dag is eigenlijk hetzelfde en toch heel erg verschillend. We slapen nu al zo n 24 dagen in steeds een ander bed en elke dag is dus eigenlijk weer verrassend!!!!

We feliciteren Ellen met haar 50e, Henk met zijn 60e en natuurlijk ook ons wandelmaatje Karin met hun verjaardag morgen. Een heel gezellige dag gewenst en wij vieren het hier in Frankrijk met jullie mee!!!!!

We hebben op de kaartjes hele leuke uitspraken gekregen, met een ervan eindigen we dit verhaal: Als je alleen loopt ga je sneller, als je samen loopt kom je verder!!! En dat is helemaal waar!!

Au revoir!!!!

Liefs van Alie en Marja

Het wordt zwaar!

Het is alweer een tijdje geleden dat we een verslagje hebben uitgebracht, maar er is bijna nergens wifi. We zitten nu in de vvv van Limoges, zo'n 438 km lopen van ons startpunt. Het gaat nog steeds goed, we hebben geen last van blaren of andere problemen. We missen iedereen wel heel erg, maar de mooie belevenissen onderweg maken veel goed. Ook de lieve briefjes die we hebben gekregen in de envelop zijn elke dag weer heel erg leuk. Daar krijgen we weer nieuwe energie van! Ook jullie aanmoedigingen doen ons goed. Leuk dat zoveel mensen met ons mee reisen. Wat hebben we zoal beleefd deze week. De mannen van het mooie huis in Cluis bleken toch minder leuk dan we dachten. We kregen nl een forse rekening gepresenteerd toen we weg gingen. Afzetters! We hebben een leuke overnachting gehad bij een engels echtpaar. Een prachtig huis, erg gastvrij met zelfgebakken scones en creme ontvangen, heerlijke thee en later een flesje wijn in de tuin en logeren in een prachtige kamer. "s Avonds een voortreffelijke maaltijd voor ons gekookt, helemaal top. Daar ook onze eerste mede pelgrim ontmoet, Ton uit de omgeving van den bosch. Hij is van huis gelopen en was al zeven weken onderweg. Wij komen dus net kijken! Hij liep een poosje gezelllig met ons mee. Minder gezellig was de dinsdag met bijna de hele dag regen..... De regenponcho moest aan en dan zien we er uit als een soort quasi modo"s met die bulten op onze rug, haha. We kwamen drijfnat in een gehucht aan, saint goussand of zoiets waat een gite voor pelgrims moest zijn. Er stonden tien huizen, het gemeentehuis was dicht en er was geen levend wezen te bekennen. Wat nu???? Uiteindelijk maar bij alle huizen aangebeld en ja hoor een oude mevrouw deed open. Twee zielige verzopen katten voor de deur en ja wat doe je dan? Ze wist er ook geen raad mee maar we mochten toch binnenkomen. Het was nog eem krasse dame van 83 jaar en ze pakte de telefoon en ging voor ons bellen. We kregen een kopje thee in haar enorm vieze keuken, met 6 katten, maar ja we waren blij met een dak boven ons hoofd. Uiteindelijk kwam de burgemeester zelf de sleutel van de gite brengen en we hadden een slaapplaats. Het restaurant was dicht, maar ook het eten werd door de mevr geregeld. Ze zei dat het restaurant el wat zou. Langsbrengen voor ons en inderdaad werd om zeven uur een maaltijd bezorgd. Het werd ons eerste vleesdagje! Super dat het allemaal werd geregeld we waren er erg blij mee. Gisteren dronnken we in een cafe een kopje koffie en thee en de barman vroeg waar we heen ginngen. Toen bleek dat we naar santiago liepen kregen we spontaan een mooie jacobsschelp aan een touwtje van hem. Wat een leuk gebaar! We kwamen hem later nog in de auto tegen in een ander dorpje en we kregen een luide toeter. Hij had ons herkend! We hebben vrienden! Gisteren sliepen we in ee gite in st leonard en nog wat. Een hele mooie gite met slaapkamers, een grote keuken, wasmachine enz en een goed gevulde voorraadkast met thee, koffie, pasta, jam, sausjes, rijst en nog een heleboel. Onvoordstelbaar en dat voor tien euro! We hebben daar weer een pelgrim ontmoet, een. Fransman van 68 die goed engels sprak enwaarmee we dus leuke gesprekken hadden. Hij at met ons mee in de gite, we hadden zelf gekookt en hij. Zorgde voor het toetje. Allemaal kleine gebakjes uit de patisserie. Erg lekker. We hebben veel gelopen deze week en zijn wel moe. Elke avond rond half tien naar bed. Dat is echt nodig om uit te rusten. Limoges is een mooie stad maar we hebben geen fut meer om die stad helemaal te gaan bekijken. We slapen in een semenarie en het ziet er goed uit. Met de 25 km in de benen vandaag zoeken we dus weer vroeg onze slaapzak op! Dit was het voor deze keer. Het is erg lastig een verhaal op mijn mobiel te schrijven dus ik stop ermee. Zodra er weer wifi is, lezen jullie weer een nieuw verhaal. Wij gaan ervoor en met julllie steun gaat het zeker lukken! Liefs uit Limoges!

Heel bijzonder!

Hoe is de week ver"lopen"..... Ik typ dit verhaal op mijn telefoon dus vergeef me de tikfouten. We sliepen maandag dus bij de nonnen in Bourges. Prachtige stad met een gigaantische kathdraal waar we onze stempel hebben gehaald. De nonnen waren erg gastvrij en vonden het lleuk ons onder te brengen. Een non sprak een beetje engels en met haar hadden we leuke gesprekken. Goede kamer al was de inrichting uit hetjaar kruik. Lachen hoor de handdoeken die we kregen zou ik nog niet als dweil gebruiken maar goed we waren er blij mee. De volgende morgen kregen we ontbijt met stokbrood van een week oud. Niet te eten enje tanden braken er bijna van af. We hadden nog brood over van de vorige dag dus dat maar opgegeten de nonnen vonnden het best. De dinssdag kwamen we tijdens de wandeling een terras tegen en eindelijk weer een koppie koffie! Het was een lange tocht van 30 km en we waren blij dat we de sleutel bij de mairie, het gemeentehuis konden ophalen. We sliepen op de bovenverdieping van een schooltje,sober maar met een stapelbed, douche en wc zijn we tevreden. Boodschappen gehaald en zelf gekookt. In zo een gite is nl een klein keukentje waar je een eenvoudige maaltijd kan maken. De bestemming was de plaats Charost. De woensdag op weg naar Neuvy Pailloux. Weer 30 km op het programma. Het was weer een prachtige route in een rustig een verlaten landschap. Alleen een boertje kom je af en toe tegen. Onderweg kwamen we in Issoudan, een vrij grote plaats waar we heerlijk op het terras hebben gezeten met een cappucino! Het vervolg van de route was wat lang en saai over asfaltwegen maar we waren gelukkig nog op tijd bij de Mairie. Er was eigenlijk geen plaats voor ons maar toevallig was er een dame in het gemeentehuis die haar huis aanbood. Wel bijzonder hoor, je mag gewoon mee lopen en je wordt gastvrij ontvangen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze moest die avond naar het theater maar ze wilde evengoed voor ons koken. Een heerlijke vegetarische maaltijd met alles er op en er aan. Geweldig! Zij ging weg en liet ons alleen achter in haar huis...... Waar maak je dat nog mee??? Voorlopig komen we misschien wel als alcoholisten terug maar nog steeds niet als carnivoren, hahaha . Ben volgens mij kilo s aangekomen. Met al dat lekkere eten dat voor ons wordt gekookt. De donderdag was een relax dagje. We liepen naarArdentes, ongeveer 21 km. In die plaats was geen overnachtingsmogelijkheid en de mevrouw van de vorige nacht had wat voor ons geregeld even buiten de plaats. Die plek was onvindbaar. We liepen maar wat. Gelukkig was Jacobus en Christoffel met ons want plotseling was er een auto met een tom tom die ons de weg wees. Anders waren we nu nog aan het zoeken denk ik.... Het pension lag aan een drukke weg, ja die heb je ook nog..... En had een inrichting uit de jareb vijftig. Het zag er niet uit en wat was het oud. Wij waren er weer blij mee en de mevrouw die de boel runde, nou ja wij waren de enige gasten, was erg aardig en ze kon voortreffelijk koken. Een heerlijke visschotel! Lekker geslapen en weer vroeg aan de wandel. Weer een lange tocht van 32 km. De plaats waar we nu zitten is Cluis. Een moooi dorpje met een oud fort. Na al die km s hadden we geen puf meer het fort te bezoeken. Misschien morgenvroeg nog even. Het was een hele mooi wandeling in een soort limburgs landschap. Nu geen akkers meer maar veel veehouderijen. Heel bijzonder te zien dat de omgeving zo langzaam verandert. Het overnachtingsadres overtrof one stoutste verwachtingen.. wat een lleuk huis en zo groot! De twee samenwonende heren heetten ons welkom en lieten het huis zien. Zoiets zie je alleen op de tv en nu mochten wij daar zomaar logeren! We waren weer gast aan tafel en heerlijk gedineerd in ons pelgrimskloffie..... Jullie begrijpen het, met ons geen medelijden,,ff een flink stukkie sjouwen en de beloning is groot! Ga nu lekker slapen want morgen weer vroeg op. Eigenlijk zonde in dit huis, hahaha Au revoir et bon nuit! Liefs van ons Ps. Gerrit bedankt voor je ereader, eerste boek bijna uit!

Het gaat goed!!!!

Bedankt voor jullie leuke reacties!!! Waar waren we gebleven.... Vrijdagavond logeerden we in een gite van de gemeente ergens in de catacomben van een klooster. Het zag er niet heel fris uit maar ja er was een stapelbed, een douche een vieze wc en een klein keukentje. We moesten het er mee doen. In de winkel flesje wijn en nootjes gehaald en aan de Loire lekker in de zon soldaat gemaakt. Het mag wel niet van vera, maar we doen het toch!!! In de gite lag de Fransman al bijna te slapen dus wij gingen er ook maar vroeg in. En ja hoor, waar ik al bang voor was.... Hij zaagde het halve bos om wat een herrie. Die oordoppen helpen daar niet tegen en ik besloot al snel naar de keuken (marja dus) te verhuizen. Mijn matras opgepakt met slaapzak etc en de keuken verbouwd omdat alie en die Fransman anders over me heen zouden vallen. Ik maakte flink herrie, maar alie lag al in coma en hoorde mijn gestommel niet. Ik lag lekker rustig met de deur dicht. Alie werd midden in de nacht wakker en merkte toen dat ik er niet meer was..... Ze dacht laat ze mij nu gewoon met die Franse gast achter in de slaapkamer???? Alles ging goed die nacht en de Fransman ging al vroeg weg en wij hadden het rijk alleen. We gingen weer op pad. Een prachtige wandeling naar Servy door wederom een erg onbewoond gebied met akkers en weilanden. Er werd veel koolzaad verbouwd en dat gaf een zonnig geel landschap. Het was even zoeken maar het adres waar we zouden slapen die nacht vonden we uiteindelijk. De speurtocht was niet voor niets, we stonden aan de poort van een prachtig landhuis met aan de gevel een schelp dus we waren goed. De gastvrouw heette ons hartelijk welkom en we kregen gelijk thee met lekkere koekjes in de salon. De heer des huizes kwam er ook gezellig bij zitten en met het woordenboek erbij en gebrekkig Engels en Frans lukte het leuk met elkaar te praten. We mochten ook mee eten, maar eerst gingen ze naar de kerk voor palm Pasen. We besloten mee te gaan. Eerst even opfrissen, nou ja zeg maar gewoon badderen, want er was voor ons een prachtige badkamer beschikbaar. Ook hadden we een eigen slaapkamer met een tweepersoonsbed!!! Jeetje hè, dat zijn we niet meer gewend, wat een luxe en wat mooi en dat bij wildvreemden in huis. Na de kerk heerlijk gegeten aan een mooi gedekte grote tafel. Klassiek muziekje op , wijn, water etc op tafel helemaal te gek. Toch voelden we ons er thuis, zulke aardige mensen!!! De volgende morgen lekker Frans ontbijt en de harde werkelijkheid stond ons weer te wachten. Het prinsessen leven was weer over...... We moesten de rugzak weer op en kilometers maken. We gaven vijftig euro voor het verblijf, eigenlijk al veel te weinig voor wat we kregen, maar de gastvrouw nam het niet aan. Veel te veel, we kregen twintig euro terug. We hebben hartelijk afscheid genomen met dikke zoenen en we gingen weer op pad. Het was een beetje saaie dag die zondag, veel asfalt en geen ontmoetingen er zijn nog steeds geen Fransen te bekennen. In bercy aangekomen de sleutel opgehaald van de plaatselijke gite en dat was wel weer ff schrikken na die geweldige accommodatie van de vorige dag. Maakt niet uit er was weer een (ziekenhuis)bed en er was een douche en wc. Daarvoor moesten we wel naar buiten en omlopen. Het leek wel op kamperen. Er was nachtvorst dus je moest je eerst wel ff aankleden. We lagen die morgen te bibberen in de slaapzak dus eerst de kachel maar hoog gezet en weer in de slaapzak gekropen. Ff doorwarmen. Om acht uur gingen we weer lopen. Eerst langs de boulangerie voor broodjes (ontbijt) en voor onderweg. Er zijn nl. Nog steeds geen terrassen of winkels onderweg. Het was inmiddels prachtig weer, de zon scheen en we hadden er weer zin in. De eerste tien km een lange rechte weg asfalt, maar later liepen we via een oud Romeins pad de stad Bourges in, waar we nu zijn in de VVV. Ik typ dit verhaal op een tablet, staand achter een balie, dus niet echt handig na 22 km lopen. We slapen nu in een soort klooster bij de zusters ursulinen, met elk een eigen kamer. Het is allemaal heel oud maar wel netjes. Straks een terrasje pakken die zijn er hier wel, lekker eten en weer op tijd naar bed. Morgen hebben we een zware dag voor de boeg, ruim 30 km naar charost of zoiets. Er zijn geen overnachtingsmogelijkheden eerder op de route dus we moeten echt die afstand wel afleggen. Het gaat lukken, we gaan er weer voor!!!!!! Lieve groetjes van de pelerins!!!!!

De eerste 100 kilometer !!!

Hier dan weer een berichtje uit Frankrijk, maar eerst willen wij jullie bedanken voor de aardige en grappige reacties op ons eerste reisverslag !!!

We hebben vandaag de 100 km bereikt. We hebben prachtig weer de afgelopen dagen, de korte broek kan aan en de jas hebben we eigenlijk niet nodig. Die gaat dus in de rugzak en hebben we dus weer extra bagage op de rug !!!! En die rugzak weegt niets {hahaha].

Het landschap is prachtig, mooie vergezichten, bos, akkers, druivenhellingen en oude dorpjes. En oud is ook echt oud. Het zijn dorpjes uit de 12e eeuw en daarna is er gewoon niets meer aan gedaan..... wat een slecht onderhoud.... de bouwvakkers uit Nederland die als gevolg van de crisis thuis zitten, kunnen hier wel aan de slag. Het zou er wel erg opknappen. Voor wie ze het zouden moeten doen is trouwens de vraag, want we zien er ook niemand. De hele streek is uitgestorven. Als we twee mensen per dag tegen komen is het veel !!!!!

Hoe ziet onze dag er tot nu toe een beetje uit?

We staan om 7 uur op, wassen aankleden, rugzak inpakken en ontbijten. De ene keer in de accommodatie zelf en de andere keer kopen we een brood bij de bakker en eten we onderweg ons ontbijtje; Lekker brood en niet alleen stokbrood !!!

Je moet ook wel voor jezelf zorgen want onderweg kom je echt niets tegen; geen terras, geen koppie koffie, helemaal niets !!!! We leven dus eigenlijk op water en brood !!!

We lopen ongeveer 25 km per dag en dat gaat bergje op en af. De eerste dagen protesteerden de spieren nog [heupen en schouders], maar inmiddels accepteert het lichaam dat de vracht echt elke dag mee moet.

We hebben veel plezier van onze wandelstok, je hebt er toch een extra steuntje van, vooral als je vermoeid raakt.

Rond 3 uur zijn we meestal wel op de plaats van bestemming en gaan we naar de mairie [gemeentehuis] om te vragen voor onderdak en onze compostela stempel.

Dan zoeken we de supermarkt voor jogurt, fruit, nootjes en uiteraard de fles wijn!!!!

We wassen onze kleren [je kunt echt met weinig toe] en dan gaan we mooi een beetje chillen.

We zitten nu in een wat grotere stad, dus wie weet is nu een terras te vinden. De plaats is La Charite sur Loire.

Voor het avondeten zoeken we een restaurantje of maken zelf wat klaar, net wat er is.

Gisteren voor het eerst in een pelgrimsgite geslapen in de slaapzak op een stapelbed. Ook weer ff wennen. Straks slapen we weer in een pelgrimshuis [13 euro per nacht] en we kwamen al een man tegen die er ook slaapt. Dat wordt nog lachen met zijn drietjes !!!

We kregen net in het vvv kantoor al een uitnodiging om morgen bij een echtpaar te slapen die langs de route wonen; We mogen dan geven wat we willen. We zijn skrale pelgrims dus dat wordt een koopie !!! Wel leuk dat mensen spontaan een bed en ontbijt aanbieden.

De eerste dag woonden we een mis bij in de kapel van de kathedraal van Vezelay. Allemaal nonnen en monniken die staand de mis bijwoonden en op de kale stenen vloer moesten knielen.... Heel bijzonder. De mis werd ook helemaal gezongen. Dat afzien van ons valt dus wel mee !

Kortom : Het gaat goed; we genieten ervan en komen een beetje in het ritme.We hebben geen lichamelijke ongemakken en hopen dat zo te houden !!!!

Nu weten jullie een beetje hoe het hier gaat en we komen als het weer een keer zo uitkomt bij jullie terug !!!!

Lieve allemaal wij genieten van deze reis en we wensen jullie ook veel plezier !!!!!

Alie en Marja